بنام خدا
بسیار مفتخرم که مرا در این وبلاگ وزین عضوی از نویسندگان گران سنگش کرده اید . هرچند که وقتی برای مرتب سرزدن ونوشتن برایم نیست ولی با هدف مقدسی که دنبال میکنید مرا برآن وامیدارد که هر از چند گاهی برای سهیم شدن در هدف و نیت ملی و فرهنگی تان در این وبلاگ مطلبی را در حد توان ذهنیم بنویسم . و برای اولین بار مطلب را با یک قطعه شعر ترکی از شاعر بزرگ آذربایجان شهریار ( محمدحسین بهجت تبریزی ) بعنوان حسن آغاز شروع میکنم :
عؤمروُن نئجه گئچدی ؟
بیر اوشاقلیقدا خوش اولدوم اودا یئر گؤی قاچاراق
قوش کیمی داغلار اوچوب ، یئل کیمی باغلار گئچدی
صونرا بیردن قاطار آلتیندا قالیب ، اوستومدن
دئیة بیللم نه قدر سئل کیمی داغلار گئچدی
اورة گیمدن خبر آلسان : « نئجه گئچدی عؤمرون ؟ »
گؤز یاشیملا یازاجاق « من گونوم آغلار گئچدی »
---------------
بدیهی است که ادبیات آذربایجانی در ایران بحدی غریب و بی صاحب بوده که در طول هفتاد سال گذشته هرکسی خواسته مطابق سلیقه و بینش ادبی و اکثرا سیاسی خود آنرا بهر سو کشیده است . تا جائی که یک زبان کامل - شیرین - سلیس و کار آمد را به زبان سیاسی تبدیل کردند . و این بلایای ادبی از زمان صفویه و حملات حکومت عثمانی به آذربایجان تا اوایل حکومت انگلیسی آمریکائی پهلوی به نوعی و از زمان پهلو ی تا بحال به نوع دیگر همچون سیلی خروشان پیکر ادبیات آذربایجان را در زیر خود دارد و اگر دوامی آورده بعلت وجود استعدادفرهنگی عمیق متکلمین زبان ترکی آذری بوده است . و خدا را شکر که تا آنجائیکه من خبر دارم و می شناسم چند نفر دلسوز و عاشق ایران و ادبیات اقوام ایرانی ، کمر همت به احیای ادبیات زبان ترکی بر اساس گویش میانگین ترک زبانان ایرانی بسته اند . واین نویدی بر آینده درخشان این ادبیات خفته به خار و خاشاک زمان است . چه خوب است که علمای ادبیات و دوستداران آذربایجان دست در دست هم دهند و با تدوین و تنظیم گرامر زبان ترکی آذری ایران بصورتی آکادمیک این زبان را به جهانیان عرضه کنند . بشرطی که غرض ها و دیدگاه های انحرافی را کنار گذاشته و از جان و دل در این راه بکوشند . انشاالله که چنین خواهد شد .
منیم حؤرمتلی و بؤیوک استادیـْم جناب آقای گلدوست بو وبلاگا بیر یازی گؤندریب لر کی عیناً سیزین نظریزه چاتدـیْریـْرام
-----------
وبلاگا بیر یازی
من اؤزومَه وظیفه بوُلوُرَم کی آذربایجان وبلاگیْ نیْن بلوگ اسکای دا آچیلماسین ، اونی آچانا و آذربایجانا اوُرَکلَری یانان ایرانلی باجی قارداشلاریْما تبریک دئییم . توُرک دیلینده یازماق و اوخوماق اؤن آتدیْم دا ( اول قدَم دَه) بیر آز چَتین نظَرَه گَلیر . آمّا بیر آز گؤز عادت ائله سَه هریازان و اوخویان اون نان لذت آپاراجاق . مخصوصا کی بیز تصمیم توتموشوخ کی دانیْـشـدیْـقـیْـمیْز کیمین یازاخ و بیگانه تورک دیلین دَه یازمانی ، بیگانه لَرَه خیدمت ائلیـیَن لَره تابشـیـْراق . بو وبلاگیْن یازما سـیـْندا من بیر ایراد گؤردوُم . اودا حرف لرین اوُستونَه حرکه قویما ق و اوخوجونی اول آتدیـْم لاردا دوُز گوُن تلفظ ائله ماقا هدایت ائلَمَاق و توُرک لغتلرین تانـیـْتدیـْرماق دی . هر حالدا اولا بوُ لَر کی بودا مَنیم نظریم نَن ایراد اولا و چوخلاری حَرَ که سیز یازماقی راحت اوخدوق لاریـْنا گؤرَه چوخ اهمیتلی بوُ لموُ یَه لَر . هر حالدا چوخ شادام کی منه بو اجازه وئریلیب کی بو وبلاگدا مطلب یازام . باشلانیـْش اوُ چوُ ن آذربایجان شاعری نباتی نی سیز عزیزلریمه اونون بیر قطعه توُرکی شعری نَن معرفی ائلی ییرَم . هادی گلدوست
آذربایجانین شاعری حکیم سید ابوالقاسم نباتی فرزند میر یحیی
مین ایکی یوُز دوخسان ایکینجی هجری قمری ایلینده ارسباران محالیْندا اولان قره داغیـْن(کَلِیـبَر)) اوشتبون کَندینده دونیایا گلدی و مین ایکی یوُ ز آلتمیـْش ایکینجی ایلده (یئتمیش یاشیندا) اؤز آنا دان اولدوغی اوشتبون دَه دونیادان گئتدی . نباتی اؤز اثر لرین تورکی – فارسی و عربی دیل لرینده یازیـْب . بو شاعر اَهَر شهرینده و تبریزده حوزوی دَرسلـَرین قورتاریـْب و اوجوُر کی اونون حقینده یازیـْبلار مسلکی درویشلیک و مشرَبی صوفی لیک اولوب . اونون توُرکی و فارسی شعر دیوانی دفعه لر چاپا ئیتیشیب . نباتی نین تخلصی شعرلرینده مجنونشاه و خان چوبانی دا آدلانیـْب .
ساقیا دور دولانـیـْم باشیـنا گَل دؤورانه
جام زرینی گؤتوُر ، بیرجَه دولان مستانه
تار زوُلفوُن کیمین ظالیم ، منی بی جان ائلَه دین
گَتیر او روح و روانی ایله منی بیر جانه
گؤرمَه سین اؤزگه گؤزَللر من مجنونی مگر
سالیـْب او کافر بی رحم منی زندانه
عشقدَن گؤر نه عجب نَفعَه یئتیشدیم ، وَه وَه !
عاقیل عصرایکن ، ائتدی منی دیوانه
قورخما نئیران فراقیـْن شَرَریندن ای دل !
صدق ایله توت اوُزوُنوُ بیرجَه شه مردانه
اسم اعظم دئییلَن اسم علی دیر بالله !
گَزمَه بیجا یئرَه نَسناس کیمین هر یانه
ائتمَز اقرار نباتی بو سؤزَه زاهدِِِِ دون
گَلمَز ایمانه یقین ، آند ایچه سَن قرآنه